Dag 3 van Inenomdekas

Twee ochtenden per week doe ik vrijwilligerswerk op een afdeling met demente ouderen. Op zondag en op een doordeweekse dag. Door de week vind ik het niet erg dat het laat wordt maar op zondag wil ik wel graag rond half 11 thuis zijn omdat mijn man dan ook thuis is. Doordeweek blijf ik nog wel eens koffie drinken op de afdeling of ga met een bewoner wandelen, maar op zondag ga ik naar huis zodra ik alles afgeruimd heb en de bewoners aan de koffie zitten.
Deze week is er een nieuwe bewoner op de afdeling. Twee week geleden is er een bewoonster overleden en de kamer is nu bewoond door een meneer. Ik zie hem vandaag voor het eerst.
Hij is onrustig en duidelijk nog niet op zijn plek. Steeds opnieuw zegt hij dat hij alles kwijt is en vraagt hij of hij niet lastig is. Zo vreselijk verdwaald in zijn eigen hoofd en verstrikt in gedachten en herinneringen...
Ik geef iedereen brood en thee, help zo nodig en maak her en der een praatje. Na het eten begeleid ik meneer naar de huiskamer. Ondertussen praat hij honderduit. Het gaat vooral over de oorlog en zijn werk in de gevangenis. Hij verteld dat hij dingen gezien heeft die hij nooit meer kan vergeten en zegt dat hij hele erge dingen gedaan heeft. Dit moest van de Duitsers omdat ze anders "zijn meisje" zouden oppakken. "Ik heb zo'n spijt" zegt hij, terwijl hij bijna in tranen is. Ik zet hem in een luie stoel. Als er even later een verpleegkundige met stevige stappen over de gang loopt, veert hij verschrikt op: "Komen ze me halen"? vraagt hij. Ik stel hem gerust en geef iedereen een kop koffie. Dan is het tijd voor mij om naar huis te gaan. Ik kijk nog even naar de meneer. Hij hangt verdrietig in zijn stoel...
Manlief zal thuis nog even moeten wachten. Ik neem een kop koffie, ga naast meneer zitten, pak zijn hand en luister... Ik weet dat hij, als ik straks weg ben, mij binnen 5 minuten vergeten is, maar voor nu wordt mijn geefmoment in dankbaarheid ontvangen :)