Wat een cadeautje om 's avonds laat thuis te komen van een dagje weg, en te zien dat er zoveel op dit blog is gebeurd! Zichtbaar, maar ook onzichtbaar (net als gisteren hadden we meer dan 600 pageviews). Wat een boel prachtige verhalen lees ik weer; ik stuiter ervan!
Voor vandaag had ik geen geefacties gepland, ik wilde zien wat er op me af zou komen. Ik merkte dat ik daar wel een beetje geefstress van kreeg: zou er zich wel een gelegenheid voordoen? Ik sprak mezelf toe dat ik niet zo zenuwpezig op zoek moest gaan naar mensen om een geschenk aan op te dringen, maar gewoon vertrouwen te hebben. Als ik geen geefmoment zou tegenkomen, zou ik altijd 's avonds nog een groetenkaartje van Amnesty kunnen schrijven of een vraag kunnen beantwoorden in de facebookgroep Durftevragen (dank voor die tip Welmoed!).
De vader van mijn vriend was jarig vandaag, dus ’s ochtends togen we getweeën met de trein naar Haarlem. Het cadeautje wat we schoonvader gaven wilde ik niet als mijn geschenk van vandaag zien, omdat ik het regel- en aankoopwerk helemaal aan mijn vriend had overgelaten. Het was in oktober immers Buy Nothing New Month. Ik had de belofte gedaan om die maand niets nieuws te kopen, en om deze belofte in ieder geval voor de vorm hoog te houden had ik hard geroepen: “Ik wil niet weten wat je koopt, vertel het me maar in november!” In het pakje dat ik mocht overhandigen bleek een cd te zitten. Vraag me niet welke.
Tijdens de Haarlemse Kunstroute waar we een stukje van meepikten stuitte ik op een stand van een jongerenorganisatie die zich inzette voor homorechten in Rusland. Met veel overtuiging probeerde een meisje me een foeilelijk plastic polsbandje aan te smeren waarmee ik mijn steun zou kunnen betuigen. Ik betaalde haar de twee euro voor het bandje en sloeg het ding daarna zo beleefd mogelijk af. Of dat nou een slimme geefactie was, daar kwam ik niet helemaal uit: ik gaf zo wel twee euro aan een goed doel, maar kan nu geen statement maken door het regenboogkleurige armbandje te dragen. Maar geloof me, het deed gewoon teveel pijn aan de ogen.
Lootjes trekken stond vandaag ook op het programma, nu de hele familie met aanhang bij elkaar was. In de trein naar huis hielp ik mijn vriend om zijn verlanglijstje te maken voor de Sint. Dat is iets waar hij elk jaar enorm tegenaan hikt omdat het hem zoveel tijd kost om dingen te bedenken die hij wil hebben. Ik deed kordaat een aantal voorstellen en in een kwartiertje tijd wisten we een flinke lijst wensen naar boven te halen, tjakka!
In de trein bedacht ik me dat ik een halveliterfles vers vruchtensap in de koelkast had laten liggen bij de schoonouders. Ik ben aan het sapvasten en zeul daarom met allerlei flesjes rond. Nou ja, onbedoeld een lekkere en gezonde bijdrage aan hun zondagse ontbijt.
Het echte geefmoment volgde toen ter hoogte van Den Haag HS plotseling werd omgeroepen dat de trein rechtsomkeert zou maken. Iedereen stormde de trein uit. Een jongen met grote vraagtekens in zijn ogen vroeg in het Amerikaans Engels wat er aan de hand was. Ik vertelde hem alles wat ik zelf wist - niet veel. Op het perron waar het er, zelfs voor Nederlandstaligen, allemaal niet veel duidelijker op werd, kwam hij weer om raad vragen. Als vanzelf wierpen we ons op om de toerist op sleeptouw te nemen. Dat bleek eerst met de tram naar Delft te zijn, en toen met de eerstvolgende niet-uitgevallen trein naar Rotterdam. Mijn vriend heeft zo'n hippe telefoon met wifi en kon de reisplanner raadplegen. Die beloofde niet veel goeds: door alle vertragingen zou de jongen pas de volgende ochtend verder kunnen reizen naar zijn eindbestemming in België. Overhaast liet ik de opties inwendig de revue passeren: zou ik hem aanbieden bij mij te overnachten (wel heel nobel maar ik had daar niet per se veel zin in), of zou ik hem naar een jeugdherberg brengen? Maar eerst sleepten we hem mee naar de informatiebalie. Gelukkig bleek dat de allerlaatste trein naar Antwerpen bijna anderhalf uur vertraging had en Rotterdam nog niet had aangedaan, zodat hij onverhoopt toch nog verder kon reizen. “Thank you guys so much” verzuchtte hij met z’n hand op zijn hart.
