Helaas, helaas, ik geloof niet dat het me vandaag gelukt is om iets te geven. Of, nou ik heb wel een fruitontbijt gemaakt voor mijn echtgenoot. Maar dat doe ik iedere morgen, geefmaand of niet. Mag dat dan meetellen? Ik blijf ertegenaan lopen dat ik dagenlang niemand zie behalve mijn echtgenoot en soms iemand in het park waar ik mijn hond uitlaat. Dus ik kan ook niemand voor laten gaan, niemand vriendelijk groeten en al dat soort dingen die ik hier voorbij zie komen. Kinderen de deur uit. Geen zieke of nooddruftige vrienden en familie. Ik moet het dus hebben van onbekende mensen.
Wel heb ik net na het lezen van het stukje van Welmoed alle petities ondertekend die ze in haar stukje noemde ;-)
Ik ga morgen denk ik maar een paar noodgevallen pakjes maken die ik dan op dit soort dagen bij iemand in de bus kan gooien. En dan zet ik er maar bij dat ze het als ze het niet kunnen gebruiken door kunnen geven aan iemand anders.
Terwijl ik dit zit te typen realiseer ik me dat ik wel een kennis heb die een poosje geleden een lichte beroerte heeft gehad. Voor telefoneren ben ik allergisch, maar ik zal haar zo nog een mailtje sturen.
In november 2013 gingen vijftig enthousiastelingen de 'geefuitdaging' aan: gedurende een maand gaven zij iedere dag iets aan een ander. Een tastbaar geschenk, een helpende hand, onverdeelde aandacht of welke andere gift dan ook. Soms aan een goede bekende, soms aan een volslagen vreemde. Soms piepklein en soms wat groter. Maar altijd met volle overgave, en zonder er iets voor terug te verlangen. Op dit gemeenschappelijke blog deden de deelnemers verslag van hun ervaringen.
