Oké mijn allereerste blogbericht ooit. Toch ga ik het een kans geven.
Want wat een geweldig mooie dag en week heb ik gehad tot op heden.
Mijn (vrijwilligers)werk bij Doenersdreefzorg met LVB jongeren en autisme hebben veel tijd van me gevraagd deze week, maar wat heb ik daar weer heel veel kunnen geven. Gewoon door er te zijn.
Door samen met de jongeren een verjaardagskalender te maken, naar het voetbal te gaan (en dan met mijn reumalijf anderhalf uur aan de lijn te staan in de kou), samen boodschappen doen, een beleidsdag over eigen regie en heerlijke gesprekken gevoerd met de bewoners.
Eén gesprek wil ik in elk geval met jullie delen, wat werd ik hier vrolijk van in positieve zin!
Twee bewoners met wie ik op stap ben, geven aan te weten hoe je het beste contact kunt houden met elkaar als ze buiten gaan spelen zonder begeleiding. Bewoner 1 zegt: "Dan kun je elkaar bellen met een telefoon." Bewoner 2: "Nee man, dat kan ik niet hoor, ik heb echt geen verstand van telefoons, vind ik echt te moeilijk!" Bewoner 1: "Maar je vader weet toch veel van telefoons? Kan die er dan niet eens naar kijken?" Bewoner 2: "Nee joh, ik heb een goed idee, dan nemen we Tolkie tolkie's. En als we dan een grote hebben, dan kunnen we door heel Nieuwegein met elkaar praten!"
Bewoner 1: "Ja dat is gaaf! We nemen gewoon een honkie tonkie en dan kunnen we altijd buiten spelen zonder begeleiding!" :-)
Zien jullie mijn big smile voor je?
Verder ontving ik van Marije vandaag een heel mooi sjaaltje, met een lief kaartje en een schattig gelukslieveheersbeestje!
Mijn cadeautje voor vandaag! Dank je wel Marije!
En als laatste was er vanavond die mooie ontmoeting met een grote groep mede mantelzorgers, waar we vraag een aanbod aan elkaar mochten koppelen, onder het genot van een hapje en een drankje. Daar op dat grote bord hing een kleine oproep, waarin iemand vroeg om hulp bij de computer. Er waren bepaalde zaken die niet meer werkten en deze meneer wilde graag dat er iemand naar keek.
Ik ben naar deze meneer toegegaan, heb hem een hand gegeven en mezelf voorgesteld en gezegd dat wij een afspraak maken. Dat ik het geen enkel probleem vind tijd te steken in het oplossen van zijn probleem. Gewoon, omdat het voor mij een kleine moeite is en ik hem daar graag mee help.
Toen kreeg ik van die meneer ook alleen maar een grote lach, wat op zich dan weer een cadeautje voor mij was. En toen ik mijn naam en telefoonnummers voor deze meneer opschreef, bleek hij ook nog eens heel lang met mijn schoonmoeder en, inmiddels overleden, schoonvader te hebben samengewerkt.
Hoe klein kan de wereld zijn!
En nu zit ik lekker op de bank met mijn lief. Genieten van even helemaal niets. Gewoon van het zijn en van het weer kunnen functioneren op een niveau als dit.
Dankbaar zijn dat ik weer zonder scootmobiel kan en weer iets voor anderen kan en mag betekenen!
