Dag 7: Schildersezel en sjaaltje

Een vriend van mij heeft één grote passie in zijn leven: kringlopen. Hij heeft steevast een grote rugzak op zijn ruk vol tweedehands spulletjes die van de één naar de ander gaan. Als ik hem zie vraagt hij altijd: "Heb je nog iets nodig?" Stel dat me een vergiet, een plantenbak, een schroevendraaier of wat dan ook ontbeert, dan houdt hij dat voortaan in de gaten. Heel handig.

Andersom werkt het ook. Ik kreeg een mailtje van hem, of ik misschien een schildersezel wist voor een oudere dame met MS. En laat ik nou net toevallig een tafelezeltje hebben waar ik zelf niks mee doe! Ik vroeg de contactgegevens van de dame en stuurde haar een mailtje. 

Vanmiddag bracht ik de ezel naar haar toe, want dat had ik meteen maar aangeboden. Al wist ik toen nog niet dat het best een pokke-eind fietsen zou zijn. Gelukkig waren de weergoden me gunstig gezind, en kon ik het als fietsuitje zien. De mevrouw bleek kunstenares, maar vanwege de MS komt ze niet meer zoveel in haar atelier op de bovenverdieping. Met de kleine ezel kan ze voortaan zittend aan tafel in de woonkamer schilderen. Ze was even in de war dat ik er niets voor terug verlangde: "Ik had geld al klaargelegd," maar nam de ezel toen dankbaar aan.

Wat me al terugfietsend niet helemaal lekker zat, was mijn automatische antwoord op haar vraag "Wilt u iets drinken?" "Nee hoor, dankuwel, doet u geen moeite," had ik geantwoord, en toen maakten we in de deuropening een kort praatje. Heb ik haar haar geefmoment ontnomen? Of was het een beleefdheidsaanbod aan iemand die een pokke-eind heeft gefietst om gratis iets te komen brengen?

Op de terugweg fietste ik langs de brievenbus. Een paar dagen voor de Geefmaand begon las ik in een facebookgroep een oproep van Ellen. Ellen was onlangs begonnen om sjaaltjes in het haar te dragen, en vroeg of mensen nog sjaaltjes voor haar hadden. "Is dit je smaak?" vroeg ik nadat ik een foto had geüpload van een sjaaltje dat ik al jaren heb, heel mooi vind, maar eigenlijk nooit draag. En ja, dat bleek het. Ik kreeg haar adres, besloot op het nippertje dat het wel zo vriendelijk was het sjaaltje eerst te wassen, en deed het vandaag op de post.

Maar wat nog mooier was: nadat ik mijn aanbod deed klikte Ellen door naar mijn facebookprofiel, las een berichtje over de Geefmaand... en besloot spontaan om mee te doen, op haar eigen manier:

"Wat een mooi initiatief. Ik ga in november heel veel tijd geven aan Doenersdreefzorg, als vrijwilliger. Werken met mensen met een licht verstandelijke beperking en een autistische stoornis. Allemaal mensen met hun eigen-aardigheden. En elke dag ga ik iemand een mooi compliment geven. Maar ik vind dit in elk geval heel mooi en zal er ook elke dag even bewust bij stil staan! Dank je wel!"

En dat was voor mij weer een heel mooi cadeautje.