Mijn vriend en ik vierden vandaag ons driejarig jubileum. Niet met rozen en parfum en dure cadeaus, maar met een dag cocoonen, films & series kijken en met aandacht voor elkaar (al moet ik bekennen dat ik elke paar uur toch ook een blik op dit blog 'moest' werpen - mensen wat een bedrijvigheid!). Zo'n dagje 'niets hoeven' wil er nog wel eens bij inschieten in onze drukke levens.
Alhoewel, geen cadeaus? Daar ging ik me natuurlijk niet aan houden. En zo kwam het dat ik hem bij het ontbijt een zoetsappige roze geschenkentas overhandigde (ja sorry: verdubbeldaad 79).
 |
| Lieftallig paastasje |
De inhoud, die verre van zoetsappig was, bracht hem aanvankelijk in grote verwarring: "Een aansteker?" En toen een plastic tasje met, ja, wat was het?
 |
| "Ik lach wel, maar heb werkelijk geen idee wat ik hier nou...?" |
 |
| Het kwartje is gevallen! |
Eh nee, dat misschien niet, maar het is iets wat hij al heel lang wilde: met eigen ogen zien wat er met huisvuil gebeurt nadat het in de container is gegooid. Wordt de hele mikmak domweg verbrand? Of worden er nog bepaalde materialen uitgehaald voor recycling; blik en metaal bijvoorbeeld? En hoe werkt dat dan? De energie die door de verbranding wordt opwekt wordt gebruikt voor stadsverwarming, maar wat gebeurt er precies met de verkoolde resten? Het interesseert hem, omdat afvalverwerking volgens hem de sleutel is tot een duurzame toekomst. We moeten, meent hij stellig, af van het lineaire model van produceren en consumeren waarbij aan het einde van de rit een boel afval overblijft. En toe naar een circulair model waarbij afval weer als grondstof kan dienen voor nieuwe producten. Met veel trots loopt hij dan ook rond op schoenen waarin petfles is verwerkt, een portemonnee en tas van oude vrachtwagenzeildoeken, en een camerahoes van een oude brandweerslang. Ik achterhaalde het telefoonnummer van de Rotterdamse afvalverbrandingsoven en vroeg of het mogelijk langs te komen voor een rondleiding.
Maar nog niet vandaag. Vandaag was het luieren en films kijken. Spontaan besloot hij mij te trakteren op de bioscoop. Op het tijdstip dat we de deur uit moesten voor de film About Time vielen er echter hagelstenen zo groot als knikkers uit de lucht. We besloten die film tot volgend weekend te bewaren en schoven een nieuwe dvd in de laptop.
's Avonds las ik hem eerst een aantal van jullie blogjes voor. En toen nog een lang verhaal van David Sedaris. Het ging over spinnen, terwijl we die allebei eigenlijk een beetje griezelig vinden, maar toch krulde hij zich behaaglijk op onder een dekentje op de bank. En vertrok hij daarna rozig naar zijn eigen huis, twee verdiepingen lager.
