Vandaag ben ik (nog) niet aan geven toegekomen. Het was nogal een zwarte dag (in mijn hoofd er was niet echt iets aan de hand) en pas om een uur of zeven dacht ik aan het weggeven.
Ik vond het wel mooi om in een van de vorige posten te lezen ( ik weet echt niet meer bij wie en ik ga niet nog een keer alle posten lezen :-) dat veel van de dingen die je normaal vindt om te doen (iemand voor laten gaan, naar iemand luisteren e.d.) geefmomenten zijn waar je nu bij stilstaat en die je anders gewoon doet.
Zo gezien had ik toch een geefmoment toen ik tijdens het eten naar mijn man luisterde die over de kinderen op zijn werk vertelde. Hij werkt met kinderen waarmee het op school (en meestal dus ook thuis) helemaal misgaat. En dat lijken er steeds meer en steeds erger te worden.
Aangezien ik dat elke dag doe is dat voor mij normaal en heb ik dat nooit gezien als een 'geefmoment'. Maar in tijden van nood....
Straks ga ik toch ook nog maar een pakje maken om in iemands brievenbus te doen als ik de hond uitlaat. Het jammere van dit soort acties vind ik dat je iemands reactie nooit zult weten. Voor hetzelfde geld worden ze pisnijdig omdat iemand iets idioots in de bus heeft gegooid.
In november 2013 gingen vijftig enthousiastelingen de 'geefuitdaging' aan: gedurende een maand gaven zij iedere dag iets aan een ander. Een tastbaar geschenk, een helpende hand, onverdeelde aandacht of welke andere gift dan ook. Soms aan een goede bekende, soms aan een volslagen vreemde. Soms piepklein en soms wat groter. Maar altijd met volle overgave, en zonder er iets voor terug te verlangen. Op dit gemeenschappelijke blog deden de deelnemers verslag van hun ervaringen.
