Vanochtend ging ik naar mijn vrijwilligerswerk op de afdeling voor demente ouderen. 's Middags haalde ik mijn zoon uit school (hij loopt op krukken) en bracht hem naar zijn vriendin die in de binnenstad woont. Ik zou zoon naar zijn vader brengen die in een buitenwijk woont en was niet zo blij met deze wijziging. Ik heb nl een bloedhekel aan autorijden en in het centrum is helemaal lastig met alles eenrichting en zo. Maar ik deed het toch.
Daarna voor 1 vergeten boodschapje naar de supermarkt. Voor mij in de kassarij stonds een mevrouw met een megavolle kar. Ze zag best dat ik maar 1 ding had maar vroeg niet of ik voor wilde. Toen riep de kassiere dat ik door mocht lopen. Ze zei dat het zo veel sneller ging. Ik gaf haar een compliment voor haar inzicht en bedankte haar uitbundig.
Voor oudste zoon die geen spruitjes list, kookte ik wat anders.
Al met al best wat gegeven dus. Wel jammer dat ik er niet bewust bij nadacht. Ik merk dat geven bij stress sowieso wat moeizamer gaat.
