Met Fotootje Vandaag, de oud-collega met wie ik vroeger discriminatie bestreed (hebben jullie het gemerkt?), bezocht ik vandaag het Gemeentemuseum in Den Haag. Het was fijn om te kunnen uitwisselen over onze leventjes, die sinds ons ontslag verschillende richtingen opgegaan zijn. Behalve natuurlijk dat we elkaar hervonden hebben in het bloggen, het creatieve... en nu ook in deelname aan de Geefmaand!
We kwamen voor het juist geopende 'Miniatuurmuseum', waarvan de digitale catalogus is gemaakt door mijn buurmeisje. Ze had er maanden op gezwoegd, en naast dat ik erg nieuwsgierig geworden was door haar verhalen, zag ik het ook als een soort eerbetoon aan haar om de tentoonstelling te bezoeken. Vooral nu ze per 1 januari 2014 de zak heeft gekregen. Ze vergezelde ons eventjes om tekst en uitleg te geven en als een volleerde suppoost de topstukken aan te wijzen.
Het Miniatuurmuseum hadden we snel bekeken, maar in de Wonderkamers vermaakten we ons opperbest. Zo leerde Mondriaan ons de boogie woogie dansen, en gingen we in 18de eeuwse dracht op de foto.
Het kon niet anders dan dat Fotootje Vandaaag en ik elkaar wat te geven hadden. Ik kreeg een mooi ingepakt cadeautje met daarin een boekje om te leren Zentanglen:
"Al dat Verdubbelen en Geven, en werken, en bloggen, en reizen en vrijwilligerswerken en etc, etc, etc moet je soms ook wel eens heeeel moe maken. Daarom dit boekje om te ontspannen en even alles wat je moet, mag, wil of doet los te laten."Sweet!
Ik op mijn beurt trakteerde buurmeisje en Fotootje Vandaag op koffie en thee. Mijn aanbod een lekker gebakje uit te zoeken slikte ik snel in toen ik de prijzen zag. Er zit een grens aan vrijgevigheid, en die ligt bij gebakjes van 4 euro.
Maar er waren meer geefmomenten vandaag. Bij de tram bedelde een Afrikaanse vrouw een tramkaartje bij elkaar. Ik gaf haar het voordeel van de twijfel en legde het verschil bij. Om er later achter te komen dat ik er ingeluisd was, omdat ze gewoon doorging met bedelen. Nou ja, heeft zij ook een keer een topdag.
Toen moest ik nog achter een cadeautje aan voor een jarige buurvrouw. Ik probeerde bij de bloemenstal op het station een bos bloemen te kopen. Dat was de meest luie optie, en in luiigheid had ik na een dagje kunst kijken, dansen en catwalk lopen wel behoefte. Maar het lukte me niet. Als ik met een bos bloemen in mijn hand sta gaan meteen alle radartjes in mijn hoofd werken: "Ze komen vast en zeker uit Afrika, en weet je wel hoe die bloemenwerksters daar behandeld worden?" "Wist je wel dat voor het kweken van 1 bloem 6 a 7 liter water nodig is?" "Ze staan vast stijf van de pesticiden," "De jarige heeft er wel een klus aan, om bloemen te moeten gaan bijsnijden en schikken terwijl ze het al druk heeft met visite vermaken. En vervolgens mag ze een week lang toekijken hoe die bloemen langzaam aan het doodgaan zijn." Geen bloemen dus, die verrekte principes ook altijd. Er zat niks anders op om toch de stad in te gaan voor een verantwoorder cadeau. Ik slaagde bij de Marqt: twee special edition Tony Chocolonely repen.
Ik leverde ook nog twee boeken in bij de bibliotheek. In het boek '29 Geschenken' moest ik natuurlijk een verrassing achterlaten voor de volgende lezer (of de bibliothecaris), dat spreekt voor zich. Het werd een bioscoopbon die ik nog in huis had.
Thuisgekomen was de koek eigenlijk op. Als ik een dag op pad ben geweest en steeds mensen om me heen heb gehad, ben ik overprikkeld. Dan doen alle geluid en alle beweging respectievelijk pijn aan mijn oren en ogen, en wil ik kluizenaartje spelen en mezelf verdoven met achter internet hangen. Toch schoof ik rond etenstijd even aan bij mijn vriend, en ging ik 's avonds nog anderhalf uur naar het verjaardagsfeest. Welterusten nu!
