Time-out

Een bijdrage van: Firma Fluitekruid

Even een weekje niet geblogd. Ik wilde gewoon genieten van het geven en ontvangen, en elke dag verslag uitbrengen begon als een verstoring te voelen. Bovendien zie ik om me heen zoveel mensen die elke dag vol overgave geven zonder dat - zoals ik - op internet van de daken te schreeuwen, dat  ik steeds meer opzag tegen het bloggen.
Deze week heb ik dus voornamelijk gereageerd op de blogs van anderen. Alhoewel het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en mijn reacties soms ook bijna weer een soort kleine blogjes werden…

Over het algemeen vind ik het niet zo interessant meer om te schrijven over wat ik geef.
Het zijn vaak kleine, onbeduidende dingen, maar het gaat meer om het gevoel erbij. De grote 'winst' van de Geefmaand zit bij mij in het feit dat ik meer naar buiten gericht ben, en me meer inleef in andere mensen. En me ervan bewust  ben hoeveel zij geven.

Onderste regel: 'If you can read this message you are more fortunate
than 3 billion people in the world who cannot read it at all'
(ik denk ik geef even ondertiteling, anders zijn jullie zo unfortunate :-))

Afgelopen dinsdag is mijn vader opgenomen in het ziekenhuis. Hij had teveel kalium in zijn bloed, wat duidt op slecht werkende nieren, en gevaarlijk is voor zijn hart. Hij wordt nu even een paar dagen goed gescreend, zijn medicatie (o.a. voor diabetes) wordt aangepast, en waarschijnlijk mag hij morgen weer naar huis.

Het was toch even schrikken. Er was uiteraard volop gelegenheid om te geven, maar ik was vooral onder de indruk van de inzet, menselijkheid en deskundigheid van het verplegend personeel. Okee, ze krijgen ervoor betaald, maar dit gaat veel verder, ze doen dit echt wel vanuit een soort roeping.

Er wordt goed voor mijn vader gezorgd: gisterenavond zag hij er gelukkig al een stuk beter uit.